Sonic the Hedgehog 3 Film İncelemesi — yavaşla, mavi kirpi

Sonic the Hedgehog 3, video oyunu kahramanı olan mavi, süper hızlı kirpi Sonic hakkında en başarılı film serilerinden birinin devamıdır. İlk iki film mükemmel gişe sonuçları gösterdi, bu yüzden bir devam filminin çıkışı sadece zaman meselesiydi. Gerçi filmlerin kendi payına düşen sorunları vardı ama birçok kişi bunları göz ardı etmeyi tercih etti. Üstelik, çocuklar arasında yeni bir popülarite dalgası, filmlerin modern sinema endüstrisinde kendilerine sağlam bir yer edinmelerini sağladı. Üçüncü bölümün prömiyeri Aralık ayında gerçekleşti. Yeni film gişede sağlam bir miktar kazandı ve hızlı bir şekilde dijital olarak yayınlandı, bu yüzden onu kontrol etme şansını kaçırmadık. Sonic'in maceralarının üçüncü bölümü nasıl oldu? Aşağıdaki incelemede anlatacağız.

Açıkçası, ilk iki filmin hayranları olarak adlandırılamayız. Karaktere olan sevgimize rağmen, orijinal film çok basit ve çocukça çıktı. Ve bu, filmin 30 yaş ve üzeri insanlar tarafından bekleniyor olması göz önüne alındığında. Eğer bu tür projelere alışkınsanız, burada durum tam tersidir. Yetişkinler oldukça hayal kırıklığına uğradı ve hikaye kesinlikle etkileyici değildi. Bu, Mario hakkında oldukça yakın zamanda çıkan animasyon filmi - The Super Mario Bros. Movie'yi akla getiriyor; burada daha genç okul çağı izleyicilerin anlamayacağı birçok şaka vardı. Sonic'te böyle bir şey yoktu.

Devam filmi daha görkemli olması amaçlanmıştı, olayların coğrafyasını ve bir tutam şaka eklemeyi hedefliyordu, ama ikinci kez de film hayal kırıklığı yarattı. En kötü geleneklerde, dostluk herkesi kurtardı, Sonic "popo" kelimesinden daha sert bir şey söyleyemedi ve etraf o kadar sevimli ve neşeliydi ki izlemek, gözlerinize tatlı şurup dökmek gibi hissettirdi. Aynı zamanda, karakterler de herhangi bir önemli gelişim yaşamadı.

Sonic, neredeyse öncekilerle aynı kaldı ama gerçek bir kahraman olmanın özünü öğreniyordu. Küçük tilki Tails, herhangi bir arka hikaye olmadan bırakıldı ve Dünya'ya inişinden önceki hayatını sadece bir cümleyle tanımladı. Sadece Knuckles biraz ilginçti, ama o da sadece vanilya-pozitif ana karakterlerle karşılaştırıldığında. Eğer yalnızca çocuk izleyici kitlesine odaklanırsanız bu çok kötü değil, ama "her yaştan" bir film olarak düşündüğünüzde çok daha kötü. Jim Carrey tarafından canlandırılan Dr. Robotnik bile, "yetişkin şakalarını" yapması gereken biri gibi değil, sanki komik bir sabah programındaymış gibi davranıyordu. Tüm bunlar, her iki filmi de oldukça sıradan ve dikkat çekmeyen hale getirdi.

Üçüncü filmde, kanona göre Sonic'in neredeyse tamamen zıttı olan Shadow'u göstereceklerini vaat ettiler. Üstelik, karakter her zaman soğukkanlı ve acımasız bir anti-kahraman olarak konumlandırılmıştır, bu da teorik olarak bahisleri artırmalıdır. Başarılı oldu mu? Kısmen diyelim. Shadow filmde ilk kez göründüğünde, gerçekten taze bir nefes gibi hissediliyor. Mavi kirpi ekibi, çarpıcı bir yenilgi alırken, siyah kirpi her sahnede hakimiyet kuruyor. Koşmak yerine teleport ediyor, ateşli silahlar ve teknolojiyle nasıl başa çıkacağını biliyor ve kötü adamlara yardım etmekten de geri durmuyor.

Ancak, hikayenin Knuckles ile olan durumu tekrarlayacağı hızla belli oluyor. Robotnik'in büyükbabası (yine Jim Carrey tarafından canlandırılıyor) göründüğünde, tüm tavırlarıyla ana ve tek kötü adam olacağını açıkça gösteriyor. "Süper büyükbaba"nın görünümü, gerçek planlarını açıkça ima ediyor, bu yüzden her şey yerine oturduğunda sürpriz yok. Yeterince izleme deneyimi olanlar için, üçüncü film 10 yaşından büyük izleyicileri etkilemeyecek, belki daha gençleri bile.

Naturally, Dr. Eggman himself also makes an appearance. This time he's not as caricatured, but still extremely mediocre. It seems that Carrey wasn't tasked with adding depth. This is even more amusing considering the actor's words about pausing his career until offered a truly powerful script. The only genuinely amusing part is the interaction of the two Carreys in one frame. All these performances, especially the dance, are the best part of the film, but also the smallest.

There are also outright plot holes. For example, the heroes directly ask Eggman about his family, but he says he has no one and never did. Literally a few minutes later, the beloved grandfather appears, who, of course, was out of the doctor's life for many years but couldn't have completely faded from memory. The issue is further complicated by the theme of the elderly Robotnik's granddaughter, Maria, who is supposed to be Eggman's sister. The doctor simply ignores the fact of her death or any connection, and the girl herself has nothing to do with the family.

One could add here that little Eggy might have been just a child when the fateful day happened. After all, we don't know his age. Another plausible explanation is that Maria is not a biological sister. All of this would provide at least some understanding of such behavior, but the problem is there's nothing. Not a single phrase. All of this further proves that the target audience of Sonic the Hedgehog is children, who don't need to be burdened with complex moral dilemmas and interpersonal character connections.

The biggest failure, as we see it, can be called Sonic's so-called family. If in the first and second films the hedgehog evolved at least somewhat, now the entire colorful trio, including the human actors, is simply frozen in space. Over the years, Knuckles remains just as dim-witted and straightforward, Tails is merely a function, and the sheriff and his wife haven't gained any new affairs, children, or other variables. All of this makes the world around the main character decorative and lifeless, and this is already a threequel.

The only plot twist that was intended by the authors to feel pivotal ultimately doesn't evoke any particular emotions. It's immediately clear that this is a fairy tale, and no one dies forever. The threequel feels not like a full-fledged numbered part, but rather another episode of a long-running sitcom show where all events are magically annulled at the end, and the characters return to their usual states after the twists and conflicts.

As for the action, everything is standard here. There are no mind-blowing scenes, but they do well with the minimum program as usual. When needed, the blue hedgehog speeds up to such an extent that he can run on water, but if it's inconvenient for the scriptwriter, Sonic can't outrun a sports motorcycle. Literally a few hours after watching, it's already hard to remember what exactly happened in the movie, and only the ending is more or less epic. The battle between Sonic and Shadow turned out to be decent, although thoughts still linger that the fight between two "Flashes" could have been made more interesting.

This time, Dr. Eggman also got a personal battle, and it's... just terrible. The caricatured fight is even inferior to the giant mustached robot from the second part. If you watch until the end, you'll unmistakably understand what we're talking about. It seems that Jim Carrey has done everything he could with this character, and his appearance in the fourth part, hinted at by the post-credits scene, would be redundant. The actor can clown around, but even now the character is copying himself, and there's been no development.

Summarizing all the impressions, Sonic the Hedgehog is a decent film, but for the youngest fans. Those very old-school men and women from the '90s who met the hedgehog on their first console, alas, are not the target audience of the series. In a similar style, it's easy to make a fourth, fifth, and even sixth part, but it won't add any value or new experiences.