Gece Yürüyüşü etkileyici görsel tarzı olan bir sanat projesidir, ancak modern standartlara göre ilkel bir oyun deneyimi sunmaktadır. Dinamikler, ateş etme ve canavarlara dair maceralar vaat eden etkileyici bir duyuru sonrasında, oyun, ara sıra bulmaca unsurları ve gizlilik mekanikleri içeren bir yürüyüş simülatörüne dönüştü.
Ancak, projeyi hemen göz ardı etmeyin. Gece Yürüyüşü göründüğü kadar basit değil. MoonHood'dan geliştiriciler kendilerine iddialı bir hedef belirlemişlerdi: klasik korkuyu, canavarların görünüşleriyle değil, rahatsız edici bir belirsizlik hissiyle korkuttuğu, ortamın ise sizi yumuşak bir battaniye gibi sardığı sıcak, «ev gibi» bir atmosferle birleştirmek. Ve bunu başardılar. Monoton oyun deneyimine rağmen, Gece Yürüyüşü'nden kendimizi alamadık. Neden? İncelememizde anlatacağız.
Gece Yürüyüşü dünyasını keşfederken, birkaç yıl önce benzer bir şey gördüğümüzü sık sık düşündük. Kısa bir düşünmeden sonra, Scorn adlı projeyi hatırladık — görsellerin ve alışılmadık anlatımın oyun deneyiminden daha önemli olduğu bir proje. Oyunlar arasındaki benzerlik, sadece benzersiz stillerinde değil, aynı zamanda detaylarda da belirgindir: tür, mecazi anlatım ve oldukça zayıf bir oyun bileşeni. Görseller, her iki projenin de temel taşını oluşturuyor ve diğer «yürüyüş simülatörlerinden» ayıran ana özellikleri. Scorn'un yaratıcıları Hans Rüdi Giger ve Zdzisław Beksiński'nin eserlerinden ilham alırken, MoonHood'daki sanatçılar canavarlarını kil ve plastikten şekillendirerek Tim Burton'un tarzını ve Over the Garden Wall mini dizisini taklit ettiler.
Gece Yürüyüşü'nün olayları, Güneş'in sönmesiyle dünyayı tamamen karanlığa gömen bir evrende geçiyor. Yerel sakinler, ışığa umutsuzca ihtiyaç duyarak delirmişken, yüzyıllardır karanlıkta saklanan canavarlar serbest kalmıştır. Ana karakter — dirilmiş Yanmış Olan — Güneşi yeniden ateşlemek ve dünyaya ışık getirmek için tehlikeli ve ürkütücü bir dünyada «Gece Yürüyüşü» yapmak zorundadır.
Gecenin Güneyigibi, Gece Yürüyüşü'ndeki ana hikaye, oyuncunun bu dünyanın özelliklerini öğrenmesini sağlayan mini hikayeler arasında bir bağ görevi görüyor. İlk konumda, kesik başların bölgeyi terörize eden bir canavarla başa çıkmalarına yardım etmeniz gerekecek. Bu çatışmayı çözerek, intikam, açgözlülük ve dikkatsizlik hikayesini keşfedeceksiniz; gerçek dünyayla paralellikler taşıyan bir hikaye. Diğer bölümler, harabe bir şehrin hayaletlerini huzura kavuşturmayı veya bir zanaatkarın kalbinde kelimenin tam anlamıyla «ateş yakmayı» öneriyor. Bu hikayeler, South of Midnight'taki kadar duygusal değil, ancak düşünmek için bir gıda sağlıyor. Burada karanlık, dikkatsiz eylemlerimizin sonuçlarını simgelerken, bir kibritin alevi umut için bir metafor haline geliyor.
Tüm maceranız boyunca, başında bir mumla yaşayan Potboy size eşlik edecek. Bu sevimli karakterin kömürle beslenmesi gerekiyor, bu da dostluğunuzu güçlendiriyor. O, kendisine sıcaklık çalmak isteyen canavarlardan korunması gereken sonsuz ateş kaynağıdır. İlerledikçe, sık sık kırık çömleklerle karşılaşacaksınız, bu da arkadaşınızın kırılganlığını ima ediyor. Eğlenceli animasyonlar ve seslendirme sayesinde, Potboy'a anında aşık olacak ve onu her türlü tehlikeden korumak için istekli olacaksınız.
Scorn'da olduğu gibi, The Midnight Walk'ın dünyası yavaş yavaş açılıyor. İlk saatlerde, bunun bir oyuncak dünyası mı yoksa ayrı bir evren mi olduğunu bilmeden, basitçe etrafta dolaşacaksınız. Yolda karşılaştığınız karakterler soyut ifadelerle konuşacak ve ana karakterin özü ve motivasyonu ancak hikayenin sonuna yakın bir zamanda netleşecek. Ancak, geliştiriciler tarafından genellikle sağlanmayan konuşma diyaloglarının aksine, The Midnight Walk'ta etrafınızdaki olayların kısa kesitlerini ve açıklamalarını veren «kabuk telefonları» bulacaksınız.
The Midnight Walk, çok kısa bir oyun (tam bir oyun için 4-5 saat), ancak metaforlarla dolu, burada hikaye en önemli rolü oynuyor ve dikkatinizi çeken ana itici güç. Dünyanın karanlığına ve karakterlerin ve canavarların «ürkütücü» tasarımına rağmen, oyun yine de sıcak ve sevimli hissettiriyor. Bu, özellikle «canlı» evde belirgindir — dinlenebileceğiniz güvenli bir yer: slayt filmleri izlemek, plak dinlemek veya köşede uyuyan Potboy'u gözlemlemek. Dinlenirken, ev kendi başına rotanın bir sonraki noktasına hareket eder, karanlık dünyanın tehlikelerinden kaçınır.
Which aspect of video games is most important to you?
Anketi geçSadece VR'da oynayın
İlk başta, The Midnight Walk klasik bir korku oyunu gibi davranıyor: dolaplarda saklanmak, gizlilik mekanikleri, karanlık köşeleri kibritlerle aydınlatmak ve alanı binaural sesle yönlendirmek. Ve oldukça ürkütücü yaratık tasarımlarına, ani korkutmalara ve genel olarak baskıcı bir atmosfere rağmen, The Midnight Walk hala oyuncunun duygularıyla oynayamıyor. Oyun, ana karakterin hayatı için bir tehlike veya korku hissi uyandıramıyor ve çoğu durumda, canavarlar Potboy'a bile dokunmuyor. Bu çok hayal kırıklığı yaratıcı, çünkü potansiyel kesinlikle vardı. Eşsiz bir görsel stile sahip korku oyunları bir elin parmaklarıyla sayılabilir. En azından, MoonHood'un Küçük Kâbuslarşeklinde harika bir örneği vardı; burada stil ve özel atmosfer ustaca korku bileşeniyle birleştirilmişti.
Bir süre sonra, basit bulmacaları çözmek için yalnızca uzak mumları vurmanız gereken, yaratıcı şekillerde kullanılabilecek kibrit atan bir silah alacaksınız. Çoğu zaman, koleksiyon parçalarını toplamak, bulmacaları çözmek ve ateşe verilebilecek her şeyi aydınlatmak için labirent benzeri yerlerde dolaşacaksınız. Bu nedenle, The Midnight Walk, gizlilik mekanikleri olan bir korku oyunundan çok bir yürüyüş simülatörü.
Ancak, VR başlıklarında The Midnight Walk çok daha iyi oynanıyor ve hissediliyor. Projenin başlangıçta sanal gerçeklik için yaratıldığı, normal PC ve PS5 versiyonlarının ise daha geniş bir kitle için yapıldığı anlaşılıyor. Bir kibrit yakmak artık sadece bir düğmeye basmak değil, doğrudan bir eylem. Ayrıca, dolap kapılarını ellerinizle açmanız, rafları hareket ettirmeniz ve Potboy'u kömürle beslemeniz gerekiyor. Ancak, zayıf bir şekilde geliştirilmiş çevre ve az sayıda etkileşimli nesne, The Midnight Walk'ın potansiyelini tam olarak ortaya çıkarmasına izin vermiyor. Etrafta çok sayıda ilginç nesne var gibi görünüyor, geliştiricilerin aslında bunları plastikten şekillendirdiği, ama ne yazık ki onlara dokunamıyor veya etkileşime geçemiyorsunuz.
Ayrıca, korku segmentinin VR'de daha iyi çalıştığını belirtmekte fayda var, çünkü bu daha fazla sürükleyicilik sağlıyor. Canavarlardan dolaplarda saklanmak ve tenha yerlere gizlice girmek daha zor hale geliyor, bu da gergin durumlar yaratıyor. Örneğin, oyunda gözlerinizi kapatmanız ve gizli bir anahtar bulmak veya etrafınızdaki alanı değiştirmek için seslere dikkatlice dinlemeniz gereken anlar var. Normal versiyonda bu oyun mekaniği saçma geliyor, ama VR'de gerçek bir sihir, burada duyularınız ilerlemede önemli bir rol oynuyor.
Sonuç olarak, The Midnight Walk, VR başlıkları için uygun kontroller ve panik yaratmayacak iyi korku segmentleri ile decent bir oyun, ancak düşük çevresel etkileşim ile. Ancak PC ve PS5'te, oyun tasarımı açısından çok sıkıcı ve monoton bir proje, ilginç veya heyecan verici hiçbir şey yok. Aslında, The Midnight Walk'ı zamanınıza değmeyecek sıradan projelerin çukurundan çıkaran şey görseller, atmosfer ve hikaye. Scorn, görsel unsurların tüm projenin imza niteliği kazandığı aynı türde bir oyundu. Her iki oyunu da kötü olarak nitelendirmek zor, çünkü öncelikle, «sanat nesneleri» olarak, oyun tasarımı sadece sanatsal içeriğe ek bir unsur.
«Plastisin Dünyası»
The Midnight Walk'ın en önemli özelliği sanatsal tarzıdır. Geliştiriciler, karakterleri ve nesneleri elle kil ve plastisin kullanarak şekillendirdi, ardından tarama ile dijitalleştirip oyun dünyasına aktardılar. Mekanlar ve dekorasyonlar da kartondan ve doğaçlama malzemelerden el yapımı olarak hazırlandı. Yeniden oluşturulmuş duraklama animasyonu sayesinde, Wallace ve Gromit veya Wes Anderson’ın Isle of Dogs ruhunda bir çizgi film izliyormuşsunuz gibi hissediyorsunuz.
Oyunları aşırı sinematik sunumları ve çoğu hikaye anında etkileşim eksikliği nedeniyle sıkça eleştiriyoruz, ancak The Midnight Walk, oynamaktan çok izlemek istediğiniz türde bir oyundur. Aynı zamanda, kesitler ve diyaloglar aracılığıyla sinematik dili kopyalamaz, ama ustaca dikkatinizi yönlendirir, bakışınızı önemli detaylara yönlendirir ve sahne düzenlemeleri oluşturur. South of Midnight gibi, alışılmadık görsel bileşen sadece rakipler arasında öne çıkmanın bir yolu değil, aynı zamanda belirli bir hedeftir: eserin potansiyelini bütünsel bir sanatsal imaj aracılığıyla açığa çıkarmak.
Müzikal taraf da oldukça üst düzey. Müzik, görselleri mükemmel bir şekilde tamamlar ve derinleşmeyi artırır.
The Midnight Walk, çoğu yapılandırma için iyi optimize edilmiştir, bu da VR başlık performansı için önemlidir. Hatta Steam Deck sahipleri, oyunun ciddi düşüşler olmadan iyi bir kare hızı sunduğunu belirtmektedir. Ancak, teknik tarafta her şey pürüzsüz değil. The Midnight Walk, bir hata ile masaüstüne kolayca çökebilir veya bozuk bir betik nedeniyle donabilir. VR modunda sorunlu doku yükleme ve hatalı çarpışmalar hakkında oldukça fazla çevrimiçi inceleme bulunmaktadır.
Are you planning to play The Midnight Walk?
Anketi geçThe Midnight Walk, şu anda en rahat oyun, içinde bulunmanın keyifli olduğu bir yer. Tamamlandığında, pozitif duygular ve iyi bir animasyon filmi izledikten sonra kalan özel bir tat bırakıyor. Kısa süresi sayesinde, karanlık dünyada neşeli Potboy ile yapılan yolculuk asla sıkıcı olmuyor ve hikaye sonu (iki taneden biri) özellikle moral verici. The Midnight Walk, VR için mükemmel bir oyun ve «düz» ekranlar için ortalama bir oyundur. Bu nedenle, oyun deneyimi hakkında net bir hüküm vermek oldukça zor. PC ve PS5 sahipleri için, sıkıcı bir yürüyüş simülatörü gibi görünecekken, sanal gerçeklikte, ateşin tek umut ve kurtuluş kaynağı olduğu bu karanlık macera gerçekten hayat buluyor. Kısacası, bakması keyifli bir «sanat nesnesi», ama dokunmamak daha iyi.