Electronic Arts, Need for Speed: Rivalsadlı oyunu piyasaya sürdü ve bu oyun, yeni nesil konsollardaki ilk NFS oldu. Başarılı Most Wanted (2012)sonrasında, Rivals için beklentiler oldukça yüksekti. Ancak, Ghost Games'ten geliştiriciler, bir köpeğin vücuduna bir timsahın kuyruğunu, bir pelikanın gagasını ve bir filin kulaklarını eklemiş. Ortaya çıkan Frankenstein, aceleyle bir çevrimiçi bileşenle bir araya getirilmiş ve oyun topluluğunda dolaşması için gönderilmiş.
Aksi takdirde, Need for Speed: Rivals'daki şüpheli oyun kararlarının bu kadar çok olmasını açıklamak imkansız. Son zamanlarda, Ghost Games, kendi yönetimlerinde NFS'nin gerçek bir çok oyunculu deneyim haline geleceğini vurguladı.
Görünüşe göre, Frostbite 3 motoru üzerine inşa edilen oyun, çevrimiçi olarak en fazla altı oyuncuyu destekleyebiliyor. Tek oyunculu modda, oyuncunun etrafında dönen AI rakiplerinin sayısı da hemen hemen aynı.
2013'ün sonunda, teknolojinin zirvesinin sadece altı oyuncu için tasarlanmış bir oyun deneyimine izin vermesi hayal edilebilir mi?! Ama hepsi bu değil. Örneğin, Most Wanted (2012) oyununda EasyDrive sistemi mükemmeldi, oysa Rivals'da ondan eser yok.
Ya da daha doğrusu, sadece koparılmış parçalar kalmış. Arabanızı değiştirmek veya yükseltmek istiyorsanız, garaja gitmek zorundasınız ve hatta açılır menü bile son derece mantıksız. Geliştiricilerin kendi oyunlarını hiç başlatmamış gibi hissediyorsunuz. Ama her şeyi adım adım inceleyelim.
Rivals'da bir dakikadan sonra oyuncunun aldığı ilk izlenim, "Aman Tanrım, gözlerim!" oluyor. Oyundaki grafikler aslında The Run'dan bile daha kötü. O zamanlar, çoğu mekan, yakın planlar, büyük nesneler ve resmedilmeye değer manzaralar sayesinde harika görünüyordu—Frostbite'ın iyi olduğu tüm şeyler. Şimdi, Rivals dünyası, korkunç görünen küçük nesnelerle—ağaçlar, çalılar vb.—dolu.
Ama asıl sorun detaylarda değil, dağ dokularının sürüş sırasında yüklenip boşaltılması ve arabanız geçerken titremelerini görmek gerçekten şaşırtıcı. Görüş mesafesi de hayal kırıklığı yaratıyor, sadece birkaç kilometre. Geçmişte, EA Black Box, The Run'daki kodu o kadar iyi cilaladı ki, oyunun genel kısalığına rağmen, asla rahatsız edici hissettirmedi. Birçok oyuncu hala onun muhteşem ve detaylı mekanlarını hatırlıyor. Ama Ghost Games, görünüşe göre, Frostbite ile çok sınırlı bir süre çalıştı ve oyunda her türlü grafik artefaktı sürekli ortaya çıkıyor.
Bu, çok oyunculu modda özellikle belirgin hale geliyor. Autolog sürekli bağlantıyı kesmekle kalmıyor, aynı zamanda ağ gecikmesi normal sürüşü imkansız hale getiriyor. Arabalar dokulardan düşüp kapalı alanlarda sıkışıyor, sadece hiçbir şey olmamış gibi sürmeye devam ediyor.
Bölümün kalitesini tartışmanın bir anlamı yok, bu yüzden internetin kalitesini suçlamak da gereksiz. Aksi takdirde, çevrimiçi altı oyuncunun ağda o kadar büyük bir yük oluşturduğunu kabul etmeniz gerekir ki, bu da 100 megabitlik bir bağlantı gerektirir.
Yeterli değilmiş gibi, geliştiriciler 30 kare/saniye sınırı koydular. Sonuç olarak, çok oyunculu gerçek bir karmaşaya dönüşüyor. Oyuncular sürekli birbirlerine çarpıyor, pistte farklı yerlerde kalıyorlar ve her zaman arabalarını nasıl kontrol edeceklerini anlayamıyorlar.
Geliştiriciler ayrıca "zekice" bir hamle yaptılar. Yolların kısa uzunluğunu ve genel olarak oyun dünyasının küçük boyutunu gizlemek için, 100 metrelik bir mesafeyi 150 metreye çeviren ve zamanı biraz yavaşlatan yanlış bir mesafe hesaplama sistemi kullandılar. Bu, Need for Speed: Rivals'ta iki veya üç saat geçirdikten sonra başka bir yarış oyununu başlattığınızda özellikle belirgin hale geliyor. Diğer oyun, şehir sokaklarında yıldırım hızında akan hızlı ve yoğun bir akış gibi görünecek. Rivals'ta, benzer yerlerde, uykulu bir krallık buluyorsunuz. Dönüşe giriyorum... Dönüşten geçiyorum... Dönüşten çıkıyorum—bu, her köşe aldığınızda tekrarlanabilir, oyun o kadar yavaş.
Yukarıda bahsedilen numaralarla, geliştiriciler başka bir sorunu çözdüler: kontrol. Yeni NFS'de, o kadar basit ki neredeyse aşağılayıcı. Bir Porsche 911 veya bir Bugatti Veyron kullanıyor olsanız da, arabalar neredeyse aynı hissi veriyor. Bilmeyenler için, Veyron o kadar vahşi bir canavardır ki, arabaya gerçekten alışmadıysanız tam hızda kontrol edemezsiniz.
Belki de bu basitlik, çevrimiçi bulabileceğiniz birçok övgü dolu incelemin anahtarıdır. Gerçekten, köşelerde neden fren yapasınız ki, bir saniye gazdan çekmek yeterli? Neden AI rakipleri, oyuncu onlara bir EMP ile hedef aldığında kaçış manevraları yapsın—bu sadece oyunun karmaşasını artırır. Neden dört "silah" verelim ki, oyuncunun sadece ikiye sahip olması daha kolay.
Hot Pursuit (2010)da, hatırlatmak isterim ki, yarışçılar ve polis, oyuncunun saldırılarından kaçınmak için çaresiz önlemler alıyorlardı ve bu da onları yakın mesafede ciddi şekilde sinirlendirebiliyordu. Need for Speed: Rivals'ta, sadece düz gidiyorlar.
Hot Pursuit (2010)da olduğu gibi, Rivals'ta hem bir yarışçı hem de bir polis olarak oynama şansına sahipsiniz. İkincisi bir anlam taşıyorsa, yarışçıların "hakları" o kadar kısıtlandı ki, sadece en cesur heyecan arayanlar onların yerine oynamaya cesaret edebilir.
Finis çizgisinden sadece birkaç metre uzakta arabasını mahveden herkes buna katılacaktır. Çoğu yarışta polis yer alıyor, bu yüzden bir saniye dikkatinizi kaybederseniz ve bir hendeğe düşerseniz, dikkatli yasayı uygulayıcılar hemen sizi tutuklayacaktır. Yarış sona erecek ve kazandığınız tüm "hız puanları" kaybolacak. Bunu önlemek için ekstra adımlar atmanız gerekiyor—garaja sürekli gitmek. Ücretsiz dolaşmanın keyfini çıkarmak için
Bir polis olmanın hayatı çok daha ilginç. Oyun dünyasında dolaşan yarışçılar genellikle aptal ve bilgisiz. Bir düzine ya da iki kişiyi tutuklamakta zor bir şey yok ve ele geçirilen "hız puanları" ile daha havalı yükseltmeler ve arabalar satın alabilirsiniz.
Arabalardan bahsetmişken, işte başka bir kötü haber—çok az var, yaklaşık 35, ve bunlar iki fraksiyon arasında bölünmüş ve tekrar ediyor. Bu, Hot Pursuit (2010)'den bile daha az. Geliştiricilerin vaat ettiği gibi, yarışçılar arabalarını boyayabilir ve yükseltebilir. Öte yandan, polislerin arabalarının stok versiyonu ve iki veya üç modifikasyonu var. Bunlar belirli hedefleri tamamlayarak açılabilir.
Garajda yalnızca kozmetik değişiklikler yapabilirsiniz. Tuning mevcut değil ve tüm yükseltmeler yalnızca arabanın fiziğini etkiliyor, görünümünü değil. Diğer "harika" bir haber ise, tek oyunculu modda oyunu duraklatma imkânının olmaması. Geliştiricilerin daha sonra açıkladığı gibi, bu, oyuncuların çevrimiçi moda daha hızlı alışmalarına yardımcı olmak için yapıldı. Ancak bu yaklaşım, tek oyunculu deneyimi tamamen mahvetti. Rahatlayamazsınız veya ilginç bir şey bulmak için haritaya bakamazsınız.
Bu basit oyun öğesini düzgün bir şekilde uygulamak yerine, geliştiriciler EasyDrive sistemini ekledi, bu da yön değiştirmek ve çevreyi gezmek için gerekli olan hızlı değişim ihtiyacına uymuyor. EasyDrive menüsünün kendisi çok daha az öğe ve satır içerebilirdi. Geliştiriciler bunun üzerine bile düşünmedi, bu yüzden oyuncular doğru komutu GPS'te ayarlamaya çalışırken gereksiz hareketler yapmak zorunda kalıyorlar.
Frostbite'ın kötü şöhretli yıkılabilirliği aslında oyunculara acı bir şaka yapıyor. İlk bakışta harika görünüyor—off-road yaparak kestirmeler alabilirsiniz. Ama bu zaten bariz. Kestirmeler, seyahat süresini kısaltmak içindir, bu yüzden bir çiti aşmak veya bir kulübeden geçmek tabii ki anlaşılır. Asıl sorun, bir şekilde yolunuzdaki her şeyi kırmanın mümkün olmaması ve yolda nerede bir kaya veya direk olduğu, çarpmanın ardından arabanızı mahvedeceği ve nerede böyle hain engellerin olmadığı tamamen belirsiz.
***
Yukarıdakilerin hepsini dikkate alarak, net bir sonuç çıkarılabilir. Most Wanted (2012) son yılların en iyi NFS'sidir. Oyun dengeli, karşılaştırılamayacak kadar daha iyi grafikleri var, 60 FPS'de çalışıyor ve tüm DLC'lerle birlikte sadece 400 rubleye mal oluyor. Oh, ve çok oyunculu mod 16 oyuncuyu destekliyor, ayrıca çevrimiçi serbest dolaşım seçeneği var.
Rivals'a gelince, alışması çok zor olan son derece abartılmış bir ürün. Bir NFS oyununda bir anda bu kadar çok hata hiç olmamıştı. Electronic Arts, Need for Speed gibi bir markayı acemi geliştiricilere emanet etmenin ve her yıl piyasaya sürmenin gerçekten değerli olup olmadığını ciddi şekilde düşünmelidir.