Paul Thomas Anderson’ın Sanat Blokbusteri: Leonardo DiCaprio’nun Başrolde Olduğu Bir Savaşın Ardından Diğerinin Neden Dalga Yarattığı

Bir Savaşın Ardından Diğerini, gişede ivme kazanıyor. Kült yönetmen Paul Thomas Anderson tarafından yönetilen film, güçlü bir eser — sanat evi estetiği ile gişe enerjisinin iddialı bir karışımı. Üç Akademi Ödülü kazananını bir araya getiriyor ve yüzeyinin altında çarpıcı fikirler barındırıyor. Bu yılın belirleyici filmi olabilir mi? Bunu bu kadar yankı uyandıran şeyin ne olduğunu inceleyelim.

Bir Savaşın Ardından Diğerinin senaryosu neredeyse yirmi yıl süren bir çalışmanın ürünü. Anderson, vizyonunu hayata geçirmenin kolay olmadığını kabul ediyor. Hikaye, Thomas Pynchon’ın postmodern romanı Vineland’dan ilham alıyor — karşı kültürün çöküşü, nesiller arası çatışma ve devlet kontrolü hakkında bir hikaye. Anderson, romanın eylemini Ronald Reagan’ın yeniden seçildiği 1984 yılından günümüz Amerika’sına taşıyor.

Sonuç, sansürün eşiğinde süzülen o kadar siyasi yüklü bir film ki. Stephen King’in The Long Walkgibi, bu bir direniş hikayesi. Burada, devrimciler yeni baskı biçimlerine karşı savaşıyor — kürtaj yasaklarından göçmenlerin zulmüne kadar. Film, ABD-Meksika sınırında gözaltındaki kişilerin kurtarılmasıyla başlıyor ve daha sonra ABD Göçmenlik ve Gümrük İdaresi’nin kurgusal bir versiyonuna atıfta bulunuyor.

Anderson, tarihi paralellikler ustaca çiziyor: 1984 — Reagan’ın yeniden seçilmesi ve neoliberal muhafazakarlığın yükselişi; 2024 — Donald Trump’ın iktidara dönüşü ve göçmenlik politikasının sıkılaştırılması. Yönetmenin önerdiği gibi, tarih dairesel bir şekilde ilerliyor.

Belirtildiği gibi, film üç Oscar ödüllü aktörü bir araya getiriyor — Leonardo DiCaprio, Sean Penn ve Benicio del Toro. İlk ikisi başrolleri üstleniyor: protagonist ve antagonist. DiCaprio, solcu bir devrimci grubun lideri Bob'u oynarken, Penn, siyasi elitin derinlerine gömülmüş bir adam olan Albay Lockjaw'ı canlandırıyor. Barikatın karşı tarafındaki iki lider. Bir diktatörlük orta bir zemin bırakmaz — ancak filmde savunulduğu gibi, her iki taraf da aynı paranın iki yüzüdür.

Kaderleri bir kadın aracılığıyla iç içe geçiyor — Bob’un yoldaşı ve eşi, Perfidia Beverly Hills. Bir kızı olan Charlene’i doğuruyor, yıllar sonra bu iki adamı doğrudan çatışmaya sokuyor. Bu çocuğun hikayesi aracılığıyla, Anderson babalığı yansıtıyor, onu hem ahlaki hem de biyolojik perspektiflerden tasvir ediyor ve birinin gerçekten baba olmasını sağlayan şeyin ne olduğunu sorguluyor.

Charlene, savaşan dünyalar arasında sembolik bir köprü haline geliyor — öngörülebilir ama güçlü bir metafor: yeni nesil her zaman eski nesilden farklı hareket eder. O, devrimin çocuğu, gerçekleşmeyen bir gerçeklik için bir umut. Devrimciler sistemi devirmeyi başaramadı ve şimdi gizlenerek yaşıyorlar, hayaletler gibi peşlerinde. Yine de sistem de kendi ağırlığı altında çöküyor — bu, filmin sonuyla ortaya çıkan bir gerçek. Anderson tarafsız kalmıyor: sempatisi açıkça isyancılardan yana.

Anderson bir kez daha akıntıya karşı yüzüyor. Dijital kameralar yerine, 1950'lerin vintage Paramount film formatı olan VistaVision'u seçti. Bu teknik, 35 mm filmi yatay olarak çalıştırarak çerçevenin boyutunu iki katına çıkarıyor ve neredeyse IMAX çözünürlüğü sağlıyor. Görüntü sadece güzel değil — nefes alıyor. Takip sahneleri ve çatışmalar büyük ekranda muhteşem görünüyor, hava ve doku ile dolu.

Anderson, VistaVision'u canlandıran tek kişi değil — 2024 yapımı The Brutalist da bu formatta çekildi. Büyük film negatifleri, yönetmenler arasında belirgin bir geri dönüş yapıyor. Belki de analog taneciklerin cazibesi ve yatay çerçevelerin yüksek kalitesi — ya da belki de 2020'leri tanımlayan daha geniş retro dalgasının bir parçası.

Nostaljiye rağmen, bu on yıl kesinlikle yeni trendler doğuruyor. Yakın zamanda, hızla büyüyen "yas korkusu" türüne ait olan Instruments adlı bir filmi tartıştık — sinemanın şaşırtıcı şekillerde evrim geçirmeye devam ettiğinin kanıtı.

One Battle After Another, her türlü başarıyı talep etme hakkına sahip olgun, kendine güvenen bir film. Kill Bill tarzı bir aksiyon gösterisinin kabuğunun altında, idealler, umut ve aşk hakkında bir hikaye yatıyor. Silah sesleri ve kovalamacaların arkasında, bir kişinin siyasi bir taraf seçmek yerine — insanlığı seçebileceği bir dünya için derin bir özlem var.

One Battle After Another hakkında ne düşünüyorsunuz? Görüşlerinizi yorumlarda paylaşın.