Belki de oynadığım en iyi oyun.
Oyun oynamaya başladığında, ilk 20 dakikada sana anlaşılmaz terimler yağmur gibi yağarken, sonraki 15 dakikada bir bebek gibi ağladığın çok sık karşılaşılan bir durum değil. Bunun ardından motive olmuş bir şekilde intikam almaya gidersin, ama senin süper motive olduğun sahneden sadece 15 dakika sonra ana karakterin başına gelen bir sansür denemesi sahnesiyle karşılaşacağını beklemiyorsun.
Bu oyundaki duygusal dalgalanmalar gerçekten harika. Müzik ise tam anlamıyla büyüleyici. Son 4 yıldır Witcher, Skyrim, Harry Potter ve Yüzüklerin Efendisi'nin çalma listeleriyle çalışıyorum, ama iki haftadır aklımdan çıkmayan tek şey "Tam tam taradam tam tam taradam". Yaşasın, sonsuz müzik parçaları listesi genişledi. Yaşasınnnnnnnnnnnnnnnnnnn.
Oyundaki karakterler harika, kadın karakterin güçlü, aynı zamanda güzel ve zeki olabileceğini, en önemlisi de canlı olduğunu keşfediyorsun. Lune, Gustav'ı kendisi güçlü ve bağımsız bir kadın olduğu için değil, Gustav'ın aptal bir S***maabak olduğu için değil, ikisinin de bir partner olmadan öleceğini bildiği için kendine getiriyor; kahramanların birbirine ihtiyaç duyduğuna inanıyorsun. Gerçek insanlar gibi tartışıyorlar, birbirlerini kesiyorlar, sırayla replikler söylemiyorlar, bunu belki de ilk kez görüyorum.
Dünya hem çok güzel hem de son derece acımasız. Geçmişteki seferlerin, ardında gidecek olanlar için büyük bir katkı sağladığını anlıyorsun ve bu doğru. Geçmişteki seferler de tarih için önemlidir, sadece 33 değil. Çok harika.
Senaryo çok ilginç, trajik ve cesur.
Özellikle ardında gidecek olanlar için çok iyi... değil mi?
Anlayan anladı...
Eski, Monoko, Noko... bunların hepsi ultra harika.
Oynanış hakkında çok az şey söyleyeceğim, böyle oyunları seviyorum, ancak sıra tabanlı savaşları sevmeyenler için hikaye uğruna kendinizi zorlamanız gerekiyor; sevenler için ise, bu tam anlamıyla bir imba.