VTM: Bloodlines'ı 15'ten Fazla Oynadım — Ve Hala Bir Dur İşaretiyle Tartışıyorum

Next week, Vampir: Maskeli Balo — Bloodlines 2 nihayet çıkacak — ilk duyurusundan altı yıl sonra ve arkasındaki tüm stüdyonun değiştiği çalkantılı bir geliştirme sürecinin ardından. Ancak devam filmi başka bir zamanın hikayesi. Bu özellikte, beklenen devamın lansmanına zamanlama yaparak, orijinal Vampir: Maskeli Balo — Bloodlines ’a bir kez daha bakmak istiyorum — hayranların neden hala onu sevdiğini ve birisi VTMB’yi her bahsettiğinde, birinin bir yerlerde yeniden yüklediğinihatırlamak için.

2004'ten beri, Bloodlines'da yüzlerce saat geçirdim ve onu yılda en az bir kez yeniden oynamayı bir gelenek haline getirdim. Elbette, tek değilim — oyunun hayran topluluklarını ziyaret etmeniz yeterli, hala ne kadar canlı olduğunu görmek için. Her klasik gibi, VTMB birçok oyuncu için bir tür konfor alanı haline geldi — 2000'lere sıcak bir geri dönüş. Bir YouTube denemecisi bunu bir zamanlar “dünyanı alt üst eden o eski kız arkadaş” olarak mükemmel bir şekilde tanımlamıştı ve şimdi her ilişki, sahip olduğunla karşılaştırıldığında sıkıcı geliyor.

Benim için, VTM: Bloodlines'a geri dönmemin ana nedenleri ortamı ve atmosferidir. Hikaye, White Wolf'un sözde Karanlık Dünya'sında geçiyor — sıradan insanların gölgelerde gizlenen dehşetlerden habersiz olduğu, sıradan insanların doğaüstü ile bir arada yaşadığı bir evren. Çünkü o dehşetler görünmeden kalmak için çok çalışıyor.

Karanlık Dünya, kendi dünyamızı yansıtır ama çok daha tehlikeli, çeşitli ve dolayısıyla sonsuz derecede daha ilgi çekicidir. Gerçekten kiminle konuştuğunuzu asla bilemezsiniz — sıradan bir insan mı yoksa insan formundaki kadim bir kötülük mü. Bloodlines bu hissi kusursuz bir şekilde yakalar. Renkli ölümlülerin ötesinde, oyun Los Angeles'ın gece sokaklarını doğaüstü varlıklar ve okültle iç içe geçmiş olanlarla doldurur. Vampirler gece kulüpleri işletir, kurt adamlar şehir parklarında dolaşır, evsizler kanalizasyonlardaki canavarlardan fısıldar, bir vampir avcısı dansçı olarak gizli çalışır ve tüm kan emicilerin karanlık atası bir taksi sürer.

Bloodlines'ın atmosferi katı bir tanıma meydan okur. Oyun sürekli ton değiştirir — gotik noir'dan korkuya, ardından baştan çıkarma temalarına ve nihayetinde siyasi veya suç dramasına. VTMB korkutucu, melankolik veya karanlık bir mizah içerebilir ve bu tüm yönler, popüler medyada türün doygunluğuna rağmen, oyunlar veya filmlerde başka hiçbir şeye benzemeyen belirgin bir ruh hali oluşturur.

Tüm bu atmosferi bir araya getiren bir ana unsur, Rik Schaffer’ın müzikleridir. Onun besteleri, Nine Inch Nails'i andıran sert endüstriyel sesi Massive Attack veya Portishead'in trip-hop duyarlılıklarıyla harmanlar. Katmanlı sentetikler, metalik perküsyon ve derin bas hatları aracılığıyla, Schaffer bu gece metropolünün arka sokaklarında çürüyen ve yozlaşan durumu yakalar.

RPG hayranları arasında, Vampire: The Masquerade — Bloodlines genellikle yazımın bir başyapıtı olarak övülmektedir. İnsanların en çok takdir ettiği şey, mutlaka görev yapısı veya oyuncu seçimi değildir (oyun aslında o kadar da doğrusal değildir) ama diyalogları ve karakterlerinin canlılığıdır.

Bloodlines’ın diyalogları, “Pulp Fiction” gibi bir Quentin Tarantino filminden çıkmış gibi hissettiriyor. Yazarlar, stilize edilmiş bir gerçeklik yaratmak için sahte-noir alaycılığı, sokak bilgeliği ve teatral abartıyı harmanlıyorlar — uzun, alaycı ve tür klişeleri ile sosyal stereotiplerin farkında. Los Angeles’ın doğaüstü sakinleri gerçek insanlar gibi konuşuyor — sadece onlar deli bir dünyada yaşıyorlar. Her yeni oyun, yazarların kelimelerle ne kadar ustaca oynadığını ve satırların arasında ne kadar incelik gizli olduğunu daha fazla takdir etmenizi sağlıyor.

Bu kredinin büyük bir kısmı, projeye gelişim aşamasında katılan ve nihai anlatı kimliğini şekillendiren yazar ve tasarımcı Brian Mitsoda’ya aittir. Oyun endüstrisine girmeden önce, Mitsoda film ve televizyon alanında çalışmayı hedefliyordu — bu nedenle karmaşık karakterler ve doğal diyaloglara olan sevgisi.

Mitsoda, herhangi bir hikaye yazmanın ana amacının unutulmaz karakterler yaratmak olduğunu söylemiştir. Buna göre, oyuncuların daha önce binlerce kez duymadığı replikler vermekten geldiğine inanıyor. Onun için, karakterin binlerce yıllık bir vampir ya da cehennemden bir demon olup olmaması önemli değil — yine de gerçek insanlar gibi konuşmalılar, böylece oyuncular önlerindeki NPC’ye gerçekten inanabilirler.

Atmosfer ve yazım, VTMB'yi tekrar ziyaret etmenin başlıca nedenleridir, ancak tek nedenleri değildir. Oyunun tekrar oynanabilirliği, derin RPG sistemlerinden ve deneyiminizi tanımlayan klan mekaniklerinden de kaynaklanmaktadır.

Klanlar, vampirlerin güçlerini, zayıflıklarını ve doğaüstü güçlerini — ya da Disiplinlerini — belirleyen kan hattıdır. Örneğin, bir Toreador olarak oynamak, istediğinizi elde etmek için sosyal becerilere ve çekiciliğe güvenmek anlamına gelir. Ancak, bir çirkin Nosferatu olarak oynamak, deneyimi tamamen farklı bir hale getirir: ikna etmeyi unutun — hayatta kalmak için hackleme ve kilit açma becerilerini kullanmanız gerekecek.

Aslında, Nosferatu oyunu o kadar radikal bir şekilde farklıdır ki, neredeyse başka bir oyun gibi hissettiriyor. NPC'ler korkunç görünümünüz nedeniyle sizinle konuşmayı reddediyor ve sokaklarda yürümek Masquerade’i bozma riski taşıyor — eğer ölümlüler yüzünüzü görürse, yüzyıllık gizlilik saniyeler içinde çözülebilir.

Bununla birlikte, sayısız oyun deneyimime rağmen, aslında bir Nosferatu kampanyasını hiç bitirmedim. Not because there’s anything wrong with the clan — on the contrary, the developers deserve praise for its unique mechanics. The problem is that sooner or later, I always give in to the temptation to start over as a Malkavian.

Malkavyanlar, vampir ırkının sezerleridir — geleceğe dair kesitlerle iç içe geçmiş delilikle lanetlenmiştir. Ne söylediklerinin ilahi bir vahiy mi yoksa saf bir delilik mi olduğunu asla bilemezsiniz.

VTMB'de bu, tüm oyun için tamamen yeniden yazılmış diyaloglar olarak kendini gösterir. Her bir replik klana özgüdür ve neredeyse her NPC, protagonistin şifreli ve metafor dolu konuşmasına tepki verir. Malkavyan ayrıca sesler duyar, televizyona konuşur ve hatta Los Angeles'ın ana caddesinde bir DUR işaretiyle tartışabilir.

Birçok hayran, Malkavyan bir oyun deneyimini ikinci veya üçüncü tur için saklamanız gerektiğini iddia ediyor, çünkü onların replikleri genellikle dördüncü duvarı yıkar veya hikaye anlarını bozar. Ben tamamen katılmıyorum. Şakalar ve kehanetler, her halükarda bir yeni gelenin kafasının üstünden geçecektir — ve rol yapma ve lore perspektifinden bakıldığında, kendini tam olarak anlamayan bir zihnin dünyayı deneyimlemesi mükemmel bir mantık taşır.

Tüm bunları göz önünde bulundurursak, VTMB'nin zamansız bir başyapıt olduğu varsayılabilir — ve neredeyse öyle olsa da, kusursuz olduğunu iddia etmek dürüst olmaz. Herkes, oyunu resmi yamanın olmadan bile ellememeniz gerektiğini bilir, çünkü orijinal sürüm hatalarla ve bozuk sistemlerle doluydu.

Yamanın ardından bile bazı sorunlar devam ediyor. Silah kullanımı, ilgili becerileri maksimuma çıkarmadığınız sürece korkunç hissediyor ve o zaman bile, yalnızca birkaç silah gerçekten tatmin edici bir şekilde kullanılabiliyor.

Ayrıca, tamamlanmamış veya kötü tempolu hisseden bölümler de var. Sonsuz Nosferatu kanalizasyonları ve oyunun son çeyreği korkunç bir şekilde uzuyor, RPG derinliğini alıp yerine tekrarlayan savaş karşılaşmaları koyuyor.

Yine de, Bloodlines'ın tüm kusurlarını göz ardı etmeyi isteyerek kabul etmeniz, atmosferinin ve anlatımının ne kadar ustaca hazırlandığını gösteriyor. İdeal olarak, gerçekten Bloodlines adını kazanmak için, devam oyunu bu aynı güçlü yönlere odaklanmalıdır. Bunu başarabilir mi — bunu yakında göreceğiz.