No, Ben İnsan Değilim: Dünyanın Sonu Hakkında Bir Görsel Roman İncelemesi

Görsel roman formatı, erotik hikayelerden tam anlamıyla korku hikayelerine kadar her türlü oyunu kapsayabilir. No, I'm not a Human bu son kategoriye giriyor. Normal yaşamın, kendilerini insan gibi gizleyebilen canavarların ortaya çıkmasıyla kesintiye uğradığı bir dünyada geçiyor. Göreviniz onları tanımlamak ve evinize girmelerini engellemek. Ama bu tür bir oyun deneyimi zaman ve para harcamaya değer mi? İncelememiz bu soruyu yanıtlıyor.

Dünyanın sonu genellikle anlık bir olay olarak sunulur. Bu, atom bombalarının atılması, cordyceps enfeksiyonunun patlak vermesi veya ölülerin dirilişi olabilir. Tanıdık medeniyetimizin yok oluşuyla karşı karşıya kalıyoruz, ardından eylem hızla ilerliyor ve kıyametin sonuçlarıyla yüzleşiyoruz.

No, I'm Not a Human'da durum farklı. Hikaye sırasında hâlâ elektrik, televizyon ve market teslimat kuryeleri var. Hükümet, canavarlara karşı savaşmak için özel kuvvetler oluşturmak gibi önlemler almaya çalışıyor. Ancak durum her geçen gün kötüleşiyor, sokaklardaki manzaralar korkutucu ve hayatta kalanların hikayeleri ürkütücü. Tehlike arttıkça insanlar birbirine şüpheyle yaklaşmaya ve paranoya geliştirmeye başlıyor, bu da trajik sonuçlara yol açabilir. Yine de, her şeyin sonunda yoluna gireceğine dair bir umut ışığı kalıyor. Sorun şu ki, o günü görebilecek misiniz?

Hikaye basit: artan güneş aktivitesi nedeniyle, şehir sokaklarında bir zamanlar yer altında yaşayan korkunç yaratıklar, yani sözde misafirler ortaya çıktı. Onlar sıradan insanlara benziyor. Ve çoğu evinize girmeye çalışacak.

Görsel romanlar genellikle keskin teknolojiler kullanılmadan basit sanata sahiptir. Bu arada, kahramanları ve kahramanları sempati uyandırabilir veya tersine, gerçek bir korku yaratabilir. Bazı oyunlar her iki yaklaşımı da birleştirir. Benzer bir şey Doki Doki Literature Club! oyununda görülebilir.

No, I'm Not a Human'ın görselleri, korkutucu bir şey tasvir etmeye çalışan gençlerin çizimlerine benziyor. Neredeyse tüm karakterler şaşırtıcı derecede çirkin ve onlara bakmak pek hoş değil.

Oyunun çoğu gece geçiyor. Gri-yeşil renk paleti, tam bir karanlık hissi yaratıyor, ama buna alıştık artık. Gündüzleri, güneş ışınları perdelerden süzülüyor, ama yoğun sıcaklık canavarları yerden çıkardığı için rahat bir his yaratmıyor. Atmosfer, kusurlu grafikleri kısmen telafi ediyor ve doğru ruh halini sağlıyor.

Tüm ana olaylar, bir bodrumu olan küçük bir evde geçiyor. Başlangıçta, burası bir güvenlik adası gibi görünüyor. Bu etki, kimin içeri gireceğine ve kimin dışarıda kalacağına siz karar verdiğiniz için oluşuyor. Bir misafire giriş izni verilmezse, daha fazla zorlamaya çalışmayacak, itaatkâr bir şekilde ayrılacaktır. Pencereden dışarıda korkunç şeyler oluyor, ama bunlar diğer insanları ilgilendiriyor ve doğrudan sizinle ilgili değil.

Ancak, belirli bir noktada, evin duvarlarının gerçekten ciddi bir tehdide karşı sizi korumayacağı anlaşılır. Ve bu, oyundaki birkaç gerçekten korkutucu anlardan biridir. Benzer bir etki, Silent Hill 4: The Room oyununda oyunun ortalarında karşılaşılmıştır.

Ana göreviniz, kapınıza kimlerin vurduğunu anlamaktır. Garip davranışlar ve hikayelerindeki tutarsızlıklar canavarı ele verebilir. Örneğin, herkes sıcaktan bunalmışken, bir adam sıcak bir ceket giyiyor ve gündüz bile çıkarmıyor. Onunla ilgili bir şeyler kesinlikle yanlış. Daha sonra, yer altından gelenlerin belirli işaretleri, kirli tırnaklar veya kırmızı gözler gibi, bize bildirilecektir. Ancak, şüpheli bir görünüm ve uygunsuz davranış stres veya kötü alışkanlıklar nedeniyle de olabilir.

Herkesi içeri almak ya da tersine, dışarı atmak, sorgulanabilir bir fikir, çünkü bu yaklaşım kesinlikle kötü bir sona yol açacaktır. Ama eğer yanlışlıkla canavarı kaçırırsanız, her şey kaybolmuş değil. Kendi evinizde bir sorgulama yapabilir, dikkatlice inceleyebilir ve gerekirse şüphelinin beynini bir silahla patlatabilirsiniz. Hayatta kalanların, ek kontroller için periyodik olarak kolluk kuvvetleri tarafından alınacağını belirtmek gerekir.

Zamanla, mekanikler daha karmaşık hale geliyor. Örneğin, karakteriniz de bir misafir olmakla suçlanabilir. Bu durumda, masumiyetinizi kanıtlamak zorunda kalacaksınız ve oldukça alışılmadık yöntemler kullanmanız gerekecek. Aşırı beyaz dişler bile soru işareti yaratabilir, ama eğer önceden bir sigara içtiyseniz, lekelenirler. Artık canavar avcısı sizi insan olarak düşünecek ve sizi yalnız bırakacaktır.

Ve bazı eylemleriniz yeni hikaye detaylarını açığa çıkarabilir veya hatta ilginç mekanikleri kilidini açabilir. Örneğin, hamile bir kadını içeri alırsanız, yakında kaybolan çocuğunu bulmak için tüm evi aramak zorunda kalacaksınız.

Yine de, No, I'm Not a Human açıkça oyun çeşitliliğinden yoksun. Sürekli olarak hemen hemen aynı eylemleri gerçekleştirmek zorundasınız. Dahası, oyun, on farklı son sunduğu için birden fazla kez oynanacak şekilde tasarlanmıştır. Hepsini elde etmeye çalışan herkesin kesinlikle sıkılacağı garanti.

Trioskaz'daki geliştiricilerin ilginç bir fikri vardı, ama bunu tam olarak gerçekleştiremediler. Yoğun atmosfer, monoton oyun deneyimi ve sorgulanabilir görsellerle birleşiyor. No, I'm Not a Human'ı basit korku oyunlarının hayranlarına öneriyorum. Diğer herkes için isteğe bağlı.